Verses

kālangaḷ aṛiyāda karuṇaiyin veeḍu 

kaṇhaḷō vēṇumenṛaṛiyādadōḍu

jālangaḷ innavena aṛiyādu mooḍum

taḷirkkaram inbattil ezhundāda ēḍu 

neelappizhambenṛuṇarndāḷ yashōdai

nicchayam ingudān inbattin bōdhai

ālattu ilaiyinōḍaḍangumāṛeedai 

aṛiyādu tuyttanan ānālum pēdai  

āṇō pēṇṇō enṛu nandanum vandān 

angārō shollavum ānandam enṛān

veeṇāhumō endan tavamelām enṛān

vēdavēdādiyaraik kooppiḍum enṛān

sheivadai nanṛāha sheidum muḍittān kula 

deivattukku pooshanai nērakkoḍuttān

uyyavum munnōrhaḷ poojai muḍittān 

ooraṛiya dānamena bhērikai aḍittān

nooṛāyiram kōṭi gōdānam uṇḍu maṛai 

noolai uṇarndōrkku pangō iraṇḍu 

māṛāda jātakam tappenṛu kaṇḍum

māṛādu vandōrkku mānidhiyum uṇḍu 

gōkulam muzhuvadum koṭṭu mēḷangaḷ

koṭṭam āḍippadil kuṛayāda peṇhaḷ

āhum varaikkāṇum pootōraṇangaḷ

aṛiyādu kaṭṭuvar avarōḍu āṇgaḷ

ponnōḍum maṇiyōḍum pōṭṭingu mooḍi 

porttuvaittār ezhu en malai nāḍi 

munkoṇḍu maṛaipāḍum munivaraippāḍi 

mottamāittandadai mozhivadē kōṭi 

māmiyar nāttiyar maittuṇar vandār 

mangai piṛanda manai uṭṛavar vandār

bhoomiyil ivanai pōl azhahillai enṛār

puṇṇiyam nandanukku ēdēdu enṛār

enna pēr un uḷḷam ēṭṛāi yashōdē

ennaḍi nee onṛum kēṭka kooṛādē

munnavarhaḷ shānṛōrhaḷ iruppadaṛiyādē

mozhivadum neetiyō enṛum āhādē

ittanai pērhaḷil yārō orutti irukaram munneeṭṭi 

irukaram munneeṭṭi poruḷiṛ shuratti 

metta kaḍaittaḍam vaittu sherutti

mikkavum drṣhṭi kazhittāḷ shamatti

eedennaḍi inda atishayam pārum 

innavanai nānuṭṛunākka annēram

kādalāi nahaittu pin kāṇāda nēram 

kaṇṇai shimuṭṭuṛān pōdumaḍi pōdum

காலங்கள் அறியாத கருணையின் வீடு

கண்களோ வேணுமென்றியாததோடு

ஜாலங்கள் இன்னவென அறியாது மூடும்

தளிர்கரம் இன்பத்தில் எழுதாத ஏடு

நீலபிழம்பென்றுணர்ந்தாள் யசோதை

நிச்சயம் இங்குதான் இன்பத்தின் போதை

ஆலத்து இலையினோடடங்குமாறிதை

அறியாது துய்த்தனள் ஆனாலும் பேதை

ஆணோ பெண்ணோ என்று நந்தனும் வந்தான்

அங்காரோ சொல்லவும் ஆனந்தம் என்றான்

வீணாகுமோ எந்தன் தவமெலாம் என்றான்

வேதவேதாதியரை கூப்பிடும் என்றான்

செய்வதை நன்றாக செய்தும் முடித்தான் குல

தெய்வத்திக்கு பூசனை நேரக் கொடுத்தான்

உய்யவும் முன்னோர்கள் பூசை முடித்தான்

ஊரறிய தானமென பேரிகை அடித்தான்

நூறாயிரம் கோடி கோதானம் உண்டு மறை

நூலை உணர்ந்தோர்க்கு பங்கோ இரண்டு

மாறாத ஜாதகம் தப்பென்று கண்டும்

மாறாது வந்தோர்க்கு மாநிதியும் உண்டு

கோகுலம் முழுவதும் கொட்டு மேளங்கள்

கொட்டம் அடிப்பதில் குறையாத பெண்கள்

ஆகும்வரைக் காணும் பூத்தோரணங்கள்

அறியாது கட்டுவர் அவரோடு ஆண்கள்

பொன்னோடும் மணியோடும் போட்டிங்குமூடி

போர்த்து வைத்தார் ஏழு என் மலை நாடி

முன்கொண்டு மறை பாடும் முனிவரைப்பாடி

மொத்தமாய் தந்ததை மொழிவதே கோடி

மாமியர் நாத்தியர் மைத்துணர் வந்தார்

மங்கை பிறந்த மனை உற்றவர் வந்தார்

பூமியில் இவனைப்போல் அழகில்லை என்றார்

புண்ணியம் நந்தனுக்கு ஏதேது என்றார்

என்ன பேர் உன்னுள்ளம் ஏற்றாய் யசோதே

என்னடீ நீயொன்றும் கேட்கக்கூறாதே

முன்னவர்கள் சான்றோர்கள் இருப்பதறியாதே

மொழிவதும் நீதியோ என்றும் ஆகாதே

இத்தனை பேர்களில் யாரோ ஒருத்தி

இருகரம் முன்னீட்டி பொருளிர் சுரத்தி

மெத்த கடைத்தடம் வைத்துச் செருத்தி

மிக்கவும் திருஷ்டி கழித்தாள் சமத்தி

ஈதின்னடி இந்த அதிசயம் பாரும்

இன்னவனை நானுற்று நோக்க அந்நேரம் 

காதலாய் நகைத்துப் பின் காணாத நேரம்

கண்ணைச் சிமிட்டுறான் போதுமடி போதும்